Burhan mı, Buhran mı? Kayseri’de Bir Gencin Duygusal Yolculuğu
Kayseri’nin soğuk akşamlarında, pencereme vurup giden rüzgarların sesi, zaman zaman içimi ürperten bir his bırakıyor. Sanki o soğuk, her şeyin geçtiği ve bir noktada kaybolduğu bir yerden geliyor. Bugün yine o hisse kapıldım. Bazen hayat, Burhan mı Buhran mı olduğuna karar veremediğim bir yolculuk gibi. İkisi de, bazen birbirinden çok uzak, bazen de bir adım kadar yakın olabiliyor. Hangi kelime, hangi duygu doğru? Hangi yön, hangi seçim daha anlamlı? Burhan mı, Buhran mı?
Yavaşça Yıkılan Bir Hayal
Kayseri’de yaşamanın bana kazandırdığı en önemli şeylerden biri, sokakları çok iyi tanımam. Her adımda, her köşe başında geçmişin ve geleceğin izlerini görebilirim. Birkaç gün önce, güneşin tam batmak üzere olduğu bir akşamüstü, eski bir kafede oturuyordum. Yanımda, elinde kitapla gelen bir arkadaşım vardı. O gün, onunla birlikteyken, biraz kaybolmuş hissettim. Bir yanda bir boşluk, diğer yanda ise anlatılması zor bir hüzün vardı.
“O zaman Burhan mı, Buhran mı?” dedim, kendi kendime. Zihnimde bir cevap arıyordum. Arkadaşım, “Burhan tabii ki, Burhan.” dedi. Ama ben anlamış gibi yaparak sustum. Çünkü içimdeki o boşluk, sanki bir “buhran”dan daha çok bir şeydi. Hiçbir şeyin üstüne tam oturamayacak kadar derindi o his. Kendimi hem kaybolmuş hem de bulmuş hissediyordum.
Hangi adımı atacağımı bilemezken, Burhan mı Buhran mı sorusu kafamda çalkalanmaya devam etti. Burhan, huzur, güven ve bir noktada barışı temsil ediyordu. Ama Buhran, tam olarak içimde hissettiğim o dağınık duyguydu. Birini seçmek, bir yönü belirlemek o kadar zor ki.
İki Yüzlü Gerçek: Kayseri Sokaklarında Bir Gece
Kayseri’nin kararmaya başlayan sokaklarında yürürken, buhran mı, burhan mı olduğumu düşündüm. Gecenin rüzgarı yüzümü okşarken, her şeyin ağırlaştığını hissettim. O kadar garipti ki, her köşe başında farklı bir yüzle karşılaşıyordum. Bazı sokaklar bana eski dostlarımı, eski sevinçlerimi hatırlatırken, bazıları ise birer boşluğa dönüşüyordu.
Bir anda bir çocuk koşarak yanıma geldi. Gözlerinde bir umut, bir heyecan vardı. Bir top peşinden koşuyordu. “Burhan mı, Buhran mı?” diye sormak geldi içimden. Çünkü o an çocuk için her şey çok netti. Oyun, eğlence, özgürlük… O top, bir Burhan’dı. Ama ben neydim? O çocuğun dünyasında sadece bir yabancı mıydım? Bazen o kadar kararsız hissediyorum ki, sanki her şeyin içine hapsolmuşum gibi. O çocukta o saf hal, içindeki yalnızca mutluluğu arayan o küçük çocuk, bende bir ışık yakaladı.
Kendimle barışmak, kaybolduğum anları bulmak istedim. Bir çocuğun saf dünyası gibi, Burhan gibi, “Buhran”dan sıyrılabilmek. O topu yakalayamadığında düşen çocuğun gözlerinde ise hiçbir zaman pes etmeyen bir umut vardı. O an, biraz olsun rahatladım.
Kayseri’deki Yalnızlık ve Bir Umut
Yavaşça kaybolan bir umutla, o gece Kayseri sokaklarında ilerledim. “Burhan mı Buhran mı?” sorusu hala kafamda yankı yapıyordu ama artık cevabın o kadar önemli olmadığını düşündüm. Belki de hayat bazen karmaşık, bazen basit olmalıydı. Ve bu ikisi arasındaki farkı sadece hissetmek önemliydi. Benim kaybolduğum buhranlı anlar, belki de bir gün burhanla sonlanacaktı. Ve o zaman içimdeki derin boşluk yerini, bir huzurla dolduracaktı.
Bütün bu düşüncelerle eve vardığımda, karanlık çökmüş ve geceye dönen şehir biraz daha yalnızlaşmıştı. Ama bir şey değişmişti. Artık o soruya “Burhan” diyebilecek kadar kendimi bulmuştum. Bazen kalbimdeki buhranlar, beni daha güçlü kılıyor. Her şeyin bir anlamı var, demek ki bu ikilik, bu içsel savaşı yaşamak, bana kendi yolumu çizme fırsatı veriyor.
Sonuç: Bir Adım Daha Atmak
Kayseri’nin sokakları, o akşam bana bir şey öğretmişti. Bazen, hayatın karmaşıklığı içinde kaybolmuş hissedebilirsin ama bir adım attığında, her şeyin yerli yerine oturduğunu hissedersin. Burhan mı Buhran mı sorusu, aslında bir yolculuk. Herkesin kendi içinde yaşadığı ve çözmeye çalıştığı bir çatışma. Bir adım daha atarak, kaybolmuş duygulardan sıyrılabilir, Burhan’ı bulabilirsin. Ama unutma, her bir buhran da seni bir adım daha büyütür. Belki de hayat, sonunda her iki duyguyu da bir arada kabul etmeyi öğrenmekle geçiyor.